شمع و پروانه

قطره قطره
ذره ذره
شمع می فشاند اشک
از سوختن پروانه اش
و پروانه
می چرخد و می نوشد و می رقصد
می شود مست از جام اشک شمع
قصه ی عشق پروانه و شمع
داستانی است از جلوه ی دلدادگی محض
بی نیاز از توضیح
بی نیاز از تفسیر
و من اینک شمعم
نه یک شمع
نه ده ها و صدها و هزاران شمع
من بی نهایت شمعم
ده ها و صدها و هزاران بی نهایت شمع
و اشک من
نه یک قطره
نه ده چشمه
نه صد رود
نه هزاران و هزاران و هزاران دریاست
اشک من بی حد و حساب است
اشک من اندازه ی عشق است
اندازه ی عشق
اشک من احساس است
وهم اینک جاریست
تو کنارم باش
نه چنان پروانه که بسوزی
و پروانه دگر چیست
که تو معبود منی
تو کنارم باش تا با دستانت ظرفی سازی
و کنی جمع اشک هایم را
تا بدانم که عشقم
تا بدانم که احساسم
تا بدانم که اشک هایم
مالک دارد
صاحب اشک هایم
صاحب عشق منی
صاحب قلب منی
چه شود اینها را لایقت پنداری

هديه ي تولد

روز تولدت بود
هدیه تولد بهترین چیزیست که می شود
از یک دوست گرفت
و
به یک دوست داد
اما کسی که عاشق است
چه چیزی به عشقش هدیه کند ؟

خواستم هدیه ای در خور وجود نازنینت پیدا کنم
اما چیست که
در میان کاغذ کادوی سرخی پیچیده شود
و دسته گلی از رز به همراهش
تقدیمت گردد ؟

گشتم و گشتم و گشتم
هرچه که دیدم
رنگ و بوی مادی و زمینی داشت
و چطور به یک آسمانی
و چطور به عشقم
هدیه ای خاکی توانم داد ؟

روحم را و قلبم را
با جسمم کادو کردم
و دسته گلی از رز به همراهش
تقدیمت کردم
و گفتم :
هدیه ایست ناقابل
پیشکش چشمانت و ناز نگاهت

البته که روحم آسمانی نیست
و صد البته که قلبم در عرش ساکن نیست
ولی فکر کنم بهتر و نایاب تر از هدایای دیگر است

اما تو فقط دسته گل را دیدی
و چقدر عذاب کشیدم
و چقدر گریستم در دلم
به اندازه ی دریای احساسی که نداری

چشمانم خیره شده بود
به شمع
شمعی که همچو من می سوخت
و همچو من نای نوایی نداشت

با صدایی ناگهان به خویش بازگشتم
هق هق تو بود
و
دیدمت که هدیه ام را دیده ای

دوباره و دوباره

دوباره عکس تو را دیدم و
دلم هوایی شد و
دستم قلم را گرفت و
روی کاغذ لغزاند و
اشک من جاری شد

دوباره عکس تو را دیدم و
اشک من جاری شد و
قلبم شکست و
چشمانم سنگین شد و
غمت در بندم کرد

دوباره عکس تو را دیدم و
غمت در بندم کرد و
سخت در آغوشم کشیدم و
یاد هر چیز را از من ربود و
یاد تو در ذهنم جاری شد

دوباره عکس تو را دیدم
از خدایم خواستم و
گفتم :
خدایم
مرا ذره ی گرد و غباری کن
به خاک پاک پای یارم
گفتم :
خدایم
من حقیرم
چگونه این چنین یاری کردی عطایم

عشقم
از خداوند خواسته ام :
هر روز برایت جان دهم
و
روز دیگر از نو
از خداوند جانی بگیرم و
تا قیام قیامت باز هم جانم را برایت دهم
که
شاید لایق یک خنده ات شوم
یا
همراه یک قدمت

اندکی صبر

گل ها را می بینم ، اما آن ها را نمی فهمم
رنگشان را حس نمی کنم
صدای باران ذهنم را می آزارد
آخ که پروانه ها چقدر نازیبایند
و نسیم چقدر خشن روی پوستم می لغزد
این چه رنگی است که آسمان آبی دارد ؟
ای کاش به جای آبی ، خاکستری بود

و ای کاش
نهرها بخشکند
و خورشید و ماه در هم بپیچند
و دریاها تهی شوند
و کوه ها واژگون
و درختان بی برگ
و گل ها پژمرده
و باران خاموش
و پروانه ها بی رنگ
و نسیم آرام
و آسمان آبی ، خاکستری

ای کاش دنیا نباشد و هرچه در آن هست نباشد و من هم نباشم
اگر قرار است بدون تو باشم

خودت بگو شکیبایی تا کجا ؟
گفتیم صبر و صبر و صبر
آخر صبر هم به ستوه آمد
آخر صبر هم به ستوه آمد
آخر صبر هم ...............

اما

باز هم صبر می کنم
و چشمانم را به راهی می دهم که می دانم از آن خواهی آمد
ای گذشته و حال و آینده ام
بیش از این به خرمن دلتنگیم آتش نزن

سرودن از تو

سرودن از تو شده کار صبح و شام من
تکرار اسم تو گشته ورد گاه و بیگاه من
سر نهادن به کوی تو شده آرزوی والای من
با تو بودن گشته بزرگترین افتخار من
ابتلا به عشق تو زیبا ترین رویای من

ای شهزاده ، ای محبوب رویایی
چگونه توانم نامت برم
که نامت مقدس است مثل آیه های قرآن
و من چگونه بی وضو و بدون غسل از تو بگویم ؟
و جز اشک با چه توانم وضو گرفت ؟
و جز در دریای غم کجا توانم غسل تعمید کرد ؟

خدایا عاقل بودم ، دیوانه و مجنونم کردی
خام بودم ، پخته شدم ، سوختم
خدایا کارم از جنون گذشت
و از سوختن
خداوندا آزمودیم
در حد توانم جنگیدم
و باز هم خواهم جنگید
خدایا
نه شوق بهشتت دارم
نه ترس جهنمت
شوقم شوق دیدار یارم است
و ترسم ترس فراقش

قدم

بر ساحل قدم گذاشتی
دریا تا ابد با امواجش به جای پایت بوسه میزند
پا به جنگل گذاشتی
به یمن قدم هایت جنگل تا ابد سبز خواهد ماند
به کنار رود رفتی
رودها به پاس قدومت تا ابد جاری است
به کوه سر زدی
کوه ها به احترامت تا ابد به پا ایستاده اند
پا در بیابان گذاشتی
بیابان در آتش دیدار تو خشک شد
پا در دلم گذاشتی
دیوانه شد ، مست شد ، مجنون شد
و هنوز قلبم در تحیر است
که کدامیک باشد ؟
دریا ، جنگل ، رود ، کوه و یا بیابان
قلبم را دریا خواهم کرد تا جای پایت را بوسه زند
و جنگل خواهم کرد تا سبز بماند
و رود و کوه و بیابان ...
و آیا آنان حق قدم هایت را ادا کرده اند ؟
پس ، این دل چگونه قدردان تو و قدمت باشد ؟
و آیا این قلب زمینی تاب داشتن یک آسمانی را دارد ؟
قلبم به یادت و به نامت می تپد
و با هر تپشش نام تو را می آرد
و هنوز حیرانم که خداوند تو را پاداش کدامین کارم قرار داد
و به درگاه او که تو را به من داده
دعا میکنم و عاجزانه میخواهم
به من و به قلبم توان و لیاقت داشتن تو را بدهد
آمین...

باور

حوادث تلخ و شيرين پي در پي يكديگرند
و بايد باور كرد كه تقدير همان است كه خدا ميخواهد
لحظه اي درعمق دره ي غم
لحظه اي ديگر در اوج قله ي شادي
شايد در دره ي غم ها بيشتر بودم تا در اوج قله ي شادي
اما قله هاي شادي ام اجر صبري ست
كه در عمق دره ي غم ها داشته ام
و بلندترين قله ي شاديم تويي
پاداش كاري كه نميدانم چيست !!!؟
احساسي كه شايد هيچ وقت نداشته ام
حسي مانند حس كودكي كه در بازار
دستش از دست مادر جدا شده بود
سر در گم ، گيج ، پريشان
دوان دوان در پي زنان
تا شايد مادرش باشند
چشمانش خيس خيس
ناگهان مادر را ميبيند
خدايا غرق در شاديست
پاكي و واقعيت حسش مثال زدني است
گمشده اي در در هياهوي اين آشفته بازار دنيا بودم
ديدمت
كودك هرگز و هرگز مادر را رها نخواهد كرد
و من نيز تو را
دستانت را چنان ميفشارم
كه هيچ چيز نتواند مرا از تو جدا كند
به چه چيز تشبيهت كنم ؟
مانند ماه هستي برايم
به روز التماس ميكنم تا زودتر پايان پذيرد
تا تو را در آسمان قلبم ببينم
هر چند كه فاصله مانع است
به خواب التماس ميكنم تا چشمانم را فرا گيرد
تا شايد روياي تو در چشمانم جاي گيرد
به قطرات اشك التماس ميكنم
تا تسكيني باشد بر قلبم كه خسته است
حرفهايم بسيار است
اما
افكارم مشوش و دستانم لرزان
دلتنگيم را چه چيز جز برق چشمانت پايان ميبخشد
چگونه از تو بگويم و آمدنت از شهر باران ؟
مسافري از شهر باران براي خانه اي در كوير !
مسافرم ، درب خانه ي قلبم براي تو گشوده است
و وجود كويريم منتظر قدوم سبزت
عشق من
فقيريم كه با هيچ چيز دنيوي
براي خريد يوسف آمده ام
شايد ثروتنمندان بسياري آمده باشند
اما با مال دنيا فخر ميفروشند
من هم فخر خواهم فروخت
تمام سكه هاي آنها مانند يكديگرند
اما
من چيزي ديگر براي معشوقم دارم
چيزي به جز سكه
براي عشقم من جان و قلبم را تقديم ميكنم
خريداري هستم با متاعي جز عرف بازار
حرفهايم بسيار است
اما
افكارم مشوش و دستانم لرزان
تنهايي قبل از با تو بودن
قبل از تو ستاره اي در آسمان نداشتم
ستاره كه هيچ ، دريغ از تكه ابري !!!!
با آمدنت ناگاه در كنار ماه بودن را احساس كردم !!!!
نا باورانه نيست ؟
شايد !
اما
من
باور كردم
چون دستانت را در دست گرفتم
چون صورتت را لمس كردم
حرفهايم بسيار است
اما
افكارم مشوش و دستانم لرزان !

به نام نامي عباس

به نام سرور كائنات
به نام خداي ادب
به نام خداي كرم
به نام خداي عشق
به نام خداي احساس
به نام خوبي
به نام افتخار عالم و آدم
به نام عباس (ع)
به نام ابوالفضل (ع)

سرورم
سخته كه بنده از سرور خودش حرف بزنه
اونم حقيري مثل من
آخه
هر چقدر شما بزرگ و كريميد من حقيرو كوچيكم
آخه چطور ميشه روضه شما رو شنيد و ابر بهاري نشد
آقاي من
بزرگترين افتخارم اينه كه پست ترين عاشق شمام
آقا شما رو قسم به عطش بچه هاي خيمه به بنده گيتون قبولم كنيد
هرچند كه ارزش يه نگاهم ندارم
ولي از بزرگي شما به دور هست كه كسيو از درب خونتون برونيد
التماس به شما قشنگترين كار توي دنياست سرورم
بين همه ي عشقاي دنيا . . . . عشق است ابوالفضل